ஒரு சிலை. ஒரு கொலை. 1970-களில் ஆங்கிலத்திலும், தமிழில் 1984-ஆம் ஆண்டும் பம்பாயில் அரங்கேறியது. இது கலாமந்திரின் 39-வது படைப்பு. 20/02/2019 அன்று மைலாப்பூர் ஃபைன் ஆர்ட்ஸில் மீண்டும் மேடையேறியது. எண்ணம், எழுத்து, இயக்கம்: பம்பாய் சாணக்யா.
களம்: கொடூர கொலைகாரர்கள் சிலரின் சிலைகளை கொண்ட மியூசியம். சம்பவம்: இரவில் தங்கிய சிலர் இறந்து போகிறார்கள். துணிச்சலான ஒரு புலனாய்வு நிருபர் இங்கு ஓரிரவு தங்கி என்ன நடக்கிறது என்பதைக்காண முடிவு செய்கிறார். பிறகு என்ன நடக்கிறது என்பதுதான் கதை.
புலனாய்வு நிருபர் பூர்விகாவாக கவிதா சுரேஷ். மனநல மருத்துவர் சிலையாக பாம்பே குமார். தங்கள் கேரக்டர்களை நன்கு உள்வாங்கி சிறப்பாக நடித்துள்ளனர். அதிசயமாக இருவரும் தேவையற்ற நடிப்பை இம்முறை காட்டவில்லை என்பது உண்மையில் இன்ப அதிர்ச்சிதான்.
மியூசியத்தில் 'சைக்கோ' மனநல மருத்துவரான பாம்பே குமாருக்கும், அச்சத்தில் இருக்கும் கவிதாவுக்கும் இடையே நடைபெறும் உரையாடல் பிரமாதம். இருவரும் சிறப்பாக ஸ்கோர் செய்திருக்கிறார்கள்.
பின்னணி இசை மற்றும் ஒளியமைப்பு ஆகிய இரண்டும் கூடுதல் பலம் சேர்க்கின்றன.
நாடகத்தின் நீளம் 70 நிமிடங்கள். இதில் பாம்பே குமார் உள்ளிட்ட ஐந்து பேரும் கிட்டத்தட்ட 50 நிமிடங்களுக்கு சிலை போலவே நிற்பது... மிகவும் போற்றத்தக்க கலை அர்ப்பணிப்பு மற்றும் உழைப்பு. இப்படி ஒரு புதுமையான முயற்சியை செய்திருக்கும் பம்பாய் சாணக்யாவை நிச்சயம் பாராட்ட வேண்டும். எந்த ஒரு செட்டும் இல்லாமல் உண்மையிலே ஒரு மியூசியத்தை பார்க்கும் உணர்வை நம்முள் ஏற்படுத்தி இருப்பது அருமை.
சிசிடிவி கேமரா காட்சிகளை நாடக ரசிகர்களுக்கு காட்ட ஒரு டிவியை பயன்படுத்தாமல்... அதில் கவிதாவே நடிப்பது போன்று காட்சியை அமைத்திருப்பது இயக்குனரின் தனித்தன்மை.
அதே சமயத்தில் நெகட்டிவ் அம்சங்களும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன.
நாடகத்தின் முதல் காட்சியில் டிவி நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளராக வரும் இளம்பெண் 'நான் மொக்கை போடுவதாக நினைக்கிறீர்களா? மொக்கை போட மாட்டேன்' என்று அடிக்கடி சொல்வதே மொக்கையாக இருக்கிறது.
சர்ச்சையில் இருக்கும் மியூசியத்தின் ஓனராக ஒருவர் வருகிறார். அவரிடம் 'இன்றிரவு அங்கே தங்கப்போகிறேன்' என்று சொல்கிறார் பூர்விகா. அதற்கு சம்மதம் தெரிவித்தாலும், எச்சரிக்கையும் விடுக்கிறார் அந்த நபர். இங்கே நமக்கு சில கேள்விகள் எழுகின்றன.
மியூசியத்தில் இதற்கு முன்பு இறந்தவர்கள் வேடிக்கை பார்க்க வந்த மக்களா அல்லது அதனுள் வேலை பார்த்தவர்களா? பொதுமக்கள் என்றால் எந்த மியூசியத்தில் இரவு நேரத்தில் தங்க அனுமதிப்பார்கள்?
ஒருவேளை மியூசிய நிர்வாகத்திற்கு தெரியாமல் அங்கே தங்கி இருக்க வாய்ப்புண்டு என்றே வைத்துக்கொள்வோம். அப்படியெனில் முதன்முறை ஒருவர் இறந்தபோதே பாதுகாப்பை பலப்படுத்தாமல் போனது ஏன்? அது சம்மந்தமாக இந்த மியூசிய ஓனர் என்ன செய்தார்?
ஏற்கனவே சர்ச்சையில் இருக்கும் மியூசியத்தில்.... என்னதான் புலனாய்வு நிருபர் தங்குகிறேன் என்று பிடிவாதம் பிடித்தாலும்... அவரை எச்சரிக்கை மட்டும் செய்ய வேண்டிய அவசியமென்ன? ஒருவேளை அவருக்கும் ஏதேனும் ஆகிவிட்டால் அது மேலும் பரபரப்பான செய்தியாகி விடாதா? அதுவும் ஒரு பெண் நிருபருக்கு ஆபத்து என்றால் மீடியா சும்மா இருக்குமா? இதனால் தனக்கு பெரிய நஷ்டமாகி, மியூசியத்தை மூடும் நிலை வரலாம் என்பதைக்கூட அறியாத அப்பாவியா அவர்?
மியூசியம் என்றால் அதில் நடிகர்கள், அரசியல்வாதிகள், மன்னர்கள், சாதனையாளர்கள், விலங்குகள் என பலவகை சிலைகள் இருக்கும். ஆனால் இதில் சில வருடங்களுக்கு முன்பு கொடூர கொலை செய்தவர்களுக்கு சிலை வைத்திருக்கிறார்கள். இதை எப்படி அரசாங்கம் அனுமதிக்கும்? அப்படியே அனுமதி தந்தாலும் இதுபோன்ற கொலைகாரர்களை சிலையாக மக்கள் பார்க்க வேண்டிய அவசியமென்ன?
ஐந்து சிலைகளில் ஒன்று.. பட்டனை அழுத்தியதும் கையை அசைப்பதாக காட்டப்படுகிறது. அசையாமல் இருப்பதற்கு பெயர்தான் சிலை. இப்படி உடல் அங்கங்களை ஆட்டினால் அதற்குப்பெயர் பேட்டரி பொம்மை அல்லது ரோபோ. இது கூடவா இயக்குனருக்கு தெரியாது?
இன்னொன்று...கொடூர கொலைகாரரான மனநல மருத்துவரின் சிலை. 'நேற்றுதான் இவர் கைது செய்யப்பட்டார்' என்று பூர்விகாவிடம் சொல்கிறார் மியூசியம் ஓனர்.
அடேங்கப்பா!! ஆறடி உயர பொம்மை செய்வதற்கே சில நாட்கள் ஆகும். ஆனால் இப்படி ஒரு சிலையை மறுநாளே செய்து வைத்து விட்டார்களாம். அப்பேர்ப்பட்ட எக்ஸ்பிரஸ் வேக சிற்பி யாரென்று தெரியவில்லை. அவரது பெயரை பம்பாய் சாணக்யா சொன்னால் ஏகப்பட்ட கோவில்கள் மற்றும் அரசியல்வாதிகளுக்கு பயன்படும்.
பூர்விகாவை மிரட்டும் மனநல மருத்துவர்...கையில் ஒரு சிறுகத்தியை வைத்திருக்கிறார். 'இது என்ன தெரியுமா? நாவிதனின் கத்தி. Barber's Bracer' என்று விளக்கம் தருகிறார். இதே வார்த்தையை மியூசியத்தை நிர்வகிப்பவரும் ஒருமுறை பயன்படுத்துகிறார்.
உடல் ஊனமுற்றோரை மாற்றுத்திறனாளிகள் என்றும், அரவாணிகளை திருநங்கைகள் என்றும் அழைப்பதை சமீபகாலமாக நாம் கடைப்பிடித்து வருகிறோம். அரசாங்க அறிவிப்புகளும், மீடியா செய்திகளும் கூட இப்படித்தான் அவர்களை குறிப்பிடுகின்றன.
அதுபோல 'பார்பர்' எனும் இழிவான சொல்லைக்கூறி அழைப்பதையும் இந்தியாவில் எப்போதோ கைவிட்டு விட்டார்கள். ஹேர் ஸ்டைலிஸ்ட், முடி திருத்துபவர், சிகை திருத்துபவர் என்று மாறி பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டது.
மலையாளத்தில் மம்முட்டி நடித்த 'கத பறயும் போல்' படம்... ஒரு சினிமா நட்சத்திரத்திற்கும், முடி திருத்தும் நபருக்கும் இடையே உள்ள நட்பை விவரிக்கும் கதை. தமிழில் ரஜினி - பசுபதி நடிப்பில் 'குசேலன்' என்று ரீமேக் ஆனது.
ஹிந்தியில் ஷாருக்கான் - இர்ஃபான் கான் நடித்திருந்தனர். இதற்கு முதலில் வைக்கப்பட்ட பெயர் 'பில்லு பார்பர்'. இந்தியாவில் இருந்த முடி திருத்தும் சங்கத்தினர் கடும் எதிர்ப்பை தெரிவித்ததால் பார்பர் எனும் வார்த்தை நீக்கப்பட்டு 'பில்லு' என்று ரிலீஸ் ஆனது.
தனது பல்வேறு நாடகங்களில் பாலச்சந்தர் பாணியில் முற்போக்கு, புரட்சி, அதிரடிக்காட்சி மற்றும் வசனங்கள் வைக்கும் பம்பாய் சாணக்யா.... இந்த சீரியஸான விஷயத்தை மறந்தது ஏன்? 'பார்பர்' எனும் வார்த்தை முடி திருத்துவோரின் மனதை எவ்வளவு புண்படுத்தும் என்பதை யோசிக்கவில்லையா அல்லது 'பார்பர்' எனும் வார்த்தையை பயன்படுத்தக்கூடாது என்கிற செய்தியை படித்தது கூட இல்லையா?
ஒரு சிலை. ஒரு கொலை - கூர் மழுங்கிய கத்தி.
------------------------------------------------------------
விமர்சனம் - சிவகுமார்.
